dames en heren
Blijf op de hoogte en volg Sijbe
25 Maart 2016 | Verenigde Staten, Monkey Island
21-3
Dames en heren, vandaag is de eerste dag in m'n leven dat m'n zonnebril beslaat bij het uitstappen van de hostel kamer, en het is nog maar vroeg in de ochtend. Ik kijk wel vaker iets wazig, zoals bij het kijken van zaalvoetbal wedstrijden door 3D bril, maar dat is niets vergeleken met dit. Eerst gaan we eens een lekker ontbijtje bereiden en ik ben niet de enige vogel in de keuken, de plaatselijke gevederde vrienden komen langs om eens te zien of er wat valt te snaaien. Mijn oog valt op een andere prooi, iemand die zeer geschikt is om reclame te maken voor het koningsnacht toernooi (dat overigens plaatsvindt op 26 april, te schatzenburg, teams rap aanmelden vol = vol, grootste jong senioren toernooi van de regio, diverse scouts aanwezig) Nou dat ziet ze wel zitten, en dus vindt er een ware fotoshoot plaats.
Met m'n Koreaanse vriend bezoek ik het plaatselijke aquarium, dat is best interessant. Er wordt een show gegeven door een vrijwilliger en een duiker, die beide over de speakers tekst en uitleg geven, de duiker van achter het glas, een komisch gezicht. Inmiddels is de functie van hovenier akkoord. Dinsdag ochtend beginnen krijg ik te horen. Bloemistenbloed zit in de familie, en dus ben ik razend enthousiast. Dan breekt er paniek uit, m'n iets drukke vriend komt er achter, dat het nummer wat hij heeft gehad van de telefoonmaatschappij niet hetzelfde is als wat ze hem hadden gezegd. Op alle uitgedeelde cv's het verkeerde nummer dus. Een ramp. Ik probeer hem te kalmeren, maar dat valt niet mee. Na een aantal telefoontjes, lijkt de grootste rampspoed voorbij, binnen drie werkdagen het juiste nummer, gelukkig.
Met een Duitse neem ik een duikje in het water. Er is ons verteld dat we verder langs het strand moeten lopen, en dat daar een gedeelte van de baai is afgebakend met netten, tegen de dodelijke kwallen die wel twee meter reikwijdte kunnen hebben. Terug bij het hostel roept Yonggeun me officieel uit tot beste vriend. Matt en Katie zijn erbij, gelukkig voor hun. Want nu moeten er souvenirs uitgedeeld worden. We krijgen een prachtig aandenken om mee naar huis te nemen. Ik ben in een benarde positie, wat zou ik terug kunnen geven? Een van die Fryslan zwembroeken uiteraard. Hij voelt zich vereerd, en we proosten nog maar eens.
Het beroep hovenier is hier levensgevaarlijk. Spinnen en slangen kunnen overal verscholen zitten. Gelukkig heb ik dichte schoenen meegekregen van Jan en een blouse met lange mouwen. En dan begint mijn gevecht tegen de natuur. De wandeling van het hostel tot de tuin, waar het werk moet gebeuren neemt zo'n dertig minuten in beslag en dus verkas ik naar een ander hostel. Tot groot verdriet van m'n kamergenoot. Wat moet hij nu? Nieuwe vrienden maken natuurlijk, hij blijft het een droevige dag vinden. Het werk in de tuin is niet geschikt overdag, in de brandende zon doe ik toch een poging, maar na drie uren moet ik de strijd staken. Na vijven verder. De mevrouw waar ik voor werk brengt me naar het dichtst bijzijnde hostel, en dat is iets minder rustig dan het vorige. Een verademing eigenlijk. Het koken blijft echter een tijdrovende zaak, op een of andere manier duurt het koken van water hier een eeuwigheid. Om vlees te garen, moet je soms ook meer dan een half uur uittrekken. En dat geeft niet, maar het is wel ontzettend heet in de keuken, dus daar snap je niks van. Koken op elektrisch in plaats van gas neemt echter nog wat meer tijd. Dan gaat de telefoon: my husband thinks we did not much progress. Hmm, dit zal Kevin de Jong wel aanspreken, het gaat wat te langzaam allemaal. Well this is the fastest I can do in these circumstances, if that is not good enough maybe you should find somebody else. No no, its fine. Pff, denk ik, laat hem het zelf doen anders, maar nee, afspraak is afspraak, dus gewoon afmaken die klus.
Alsof ik thuis de boel bereidt heb vindt ik natuurlijk hier en daar een haar in het eten. Maar niet alleen in het eten, er zit ook een haar in m'n glas. Omdat alles hier in grootverpakking zit, kook ik voor drie of vier dagen. En schep maar eens goed op, dat blijkt echter een verkeerde keuze, beter is, om, wat vaker wat minder te eten. Nou dat advies zullen we proberen op te volgen. Als ik terug op het werkadres ben zit er een slang op de trap. Dat is best spannend. Ik bel mevrouw dat ik misschien iets later ben, omdat een slang me ophoudt. Ze zal eens kijken, en is bang dat ik nu niet meer verder durf te tuinieren. Ho even, in principe heb ik Yn e trije al eens geoefend om een slang te vangen, achteraf gezien was het een stofzuigerslang, maar dat mag de pret niet drukken. Alsof de slang gedachten kan lezen, kiest ie het hazepad. Dan wordt ik nog attent gemaakt op het nestje wat hier gebouwd wordt. Een Sunbird familie zoekt een geschikte plaats om te nestelen, een plek waar geen slangen bij kunnen komen. Dus wat is er meer geschikt dan een waslijn. Maar voor de zekerheid bouwen ze er vijf tegelijk, en kiezen dan op het laatste moment de beste plek. De slangen zijn trouwens het kleinste probleem, erger zijn de spinnen wordt me verteld. En pas een beetje op de dodelijke wespen met hun korven in de klimop. Die kunnen nog wel eens agressief worden.
Met een Spaanse maak ik plannen voor het bezoeken van Magnetic Island. Een dag tripje, want de hostels zijn al voor langere tijd volgeboekt, en schijnen ook nog eens schrijnende duur te zijn. Het zijn de enige hostels van australie die op het strand zijn, maar ook in dit water kun je maar beter niet zwemmen. Het is cheap tuesday, dat betekent dat ik met de Argentijnen die ook in dit hostel verblijven op pad moet. Het wordt weer een onvergetelijke avond. Allereerst omdat ik de look a like van Fokke Zeinstra tegenkom. Vervolgens: Rustig zit ik buiten de club te roken, een enthousiaste jonge vrouw zou graag een roken. Geen probleem, ze denkt dat ik een van de weinigen in de regio ben met een mening en die haar tegengas geeft. We moeten vooral wat drinken. In een andere club legt ze haar telefoon op de bar, ik mag wel een cider voor haar bestellen en ze is zo terug. Na twee biertjes niemand te bekennen. Ik laat de cider voor wat het is, neem de telefoon mee, en de Argentijnen hebben me inmiddels gevonden en willen ook huiswaarts. Dan gaat de telefoon over: you stole my phone, nou dat zit even anders denk ik. Ik sjouw terug en vertel ze hoe de vork in de steel zit. Dan belt m'n beste vriend, er is niemand om mee te praten. Weet je wat, morgen mee naar dat eiland, is dat wat? Aah best friend.
Bij de ferry aangekomen is er van Koreanen geen sprake, oei hij is afgezet bij een andere reder, aan de andere kant van het water. Paniek en zweet op de kop bij m'n vriend. Hij haast zich naar de andere reder, maar de boot is al vertrokken. Rustig blijven met een half uur de volgende. Wij starten vast op Magnetic island, zonder enig idee. Een Duitser spreekt ons aan, wat we van plan zijn? Geen idee, hij wel, nou kom op. We sjouwen langs het strand en pakken dan de bus, die zojuist vertrokken is. De bus rijdt een keer per uur, en dat zittend afwachten is zonde. Het strand en de omgeving is beeldschoon. We lopen langs een Walibi ontmoetingsplek, maar er is slechts een rock Walibi. Aan het eind van de middag terugkomen is het advies.
We halen bij deze halte op het nippertje de bus. Dan staat er ineens ook een Koreaan naast ons. Mooi zo, dan zijn we compleet. Op de eindbestemming kunnen we even zwemmen en dan op koala jacht. Nou, dat met die koala's zit net anders. Je kunt met een tour mee, voor een klein vermogen, en als je met een koala op de foto wil, betaal je een zelfde bedrag. Maar, het kan ook anders. Oke, hoe dan? Door de wilde natuur banjeren. Dat doen we. We lopen een willekeurige richting op, en komen een timmerman tegen. Hij wijst de richting, schudt z'n hoofd eens even als we om water vragen. You didnt bring that along? Dan gaan we de bush in, het is amazing. Eerst een route langs een oud fortress. Die blijkt doodlopend en dus moeten we terug. Volgende route, iemand wil al wat graag met de bus, maar gaat toch mee. Skitterend. Slangen, een wilde walabee, geen koala helaas, fantastische watervallen, spectaculaire uitzichten, en ga zo maar door. Bij de kleine rock walabees ontmoetingsplek aangekomen, een prachtig gezicht. Dan zet de schemering in, en zetten we weer af naar Townsville. De mooiste dag tot nog toe.
Dames en heren, vandaag is de eerste dag in m'n leven dat m'n zonnebril beslaat bij het uitstappen van de hostel kamer, en het is nog maar vroeg in de ochtend. Ik kijk wel vaker iets wazig, zoals bij het kijken van zaalvoetbal wedstrijden door 3D bril, maar dat is niets vergeleken met dit. Eerst gaan we eens een lekker ontbijtje bereiden en ik ben niet de enige vogel in de keuken, de plaatselijke gevederde vrienden komen langs om eens te zien of er wat valt te snaaien. Mijn oog valt op een andere prooi, iemand die zeer geschikt is om reclame te maken voor het koningsnacht toernooi (dat overigens plaatsvindt op 26 april, te schatzenburg, teams rap aanmelden vol = vol, grootste jong senioren toernooi van de regio, diverse scouts aanwezig) Nou dat ziet ze wel zitten, en dus vindt er een ware fotoshoot plaats.
Met m'n Koreaanse vriend bezoek ik het plaatselijke aquarium, dat is best interessant. Er wordt een show gegeven door een vrijwilliger en een duiker, die beide over de speakers tekst en uitleg geven, de duiker van achter het glas, een komisch gezicht. Inmiddels is de functie van hovenier akkoord. Dinsdag ochtend beginnen krijg ik te horen. Bloemistenbloed zit in de familie, en dus ben ik razend enthousiast. Dan breekt er paniek uit, m'n iets drukke vriend komt er achter, dat het nummer wat hij heeft gehad van de telefoonmaatschappij niet hetzelfde is als wat ze hem hadden gezegd. Op alle uitgedeelde cv's het verkeerde nummer dus. Een ramp. Ik probeer hem te kalmeren, maar dat valt niet mee. Na een aantal telefoontjes, lijkt de grootste rampspoed voorbij, binnen drie werkdagen het juiste nummer, gelukkig.
Met een Duitse neem ik een duikje in het water. Er is ons verteld dat we verder langs het strand moeten lopen, en dat daar een gedeelte van de baai is afgebakend met netten, tegen de dodelijke kwallen die wel twee meter reikwijdte kunnen hebben. Terug bij het hostel roept Yonggeun me officieel uit tot beste vriend. Matt en Katie zijn erbij, gelukkig voor hun. Want nu moeten er souvenirs uitgedeeld worden. We krijgen een prachtig aandenken om mee naar huis te nemen. Ik ben in een benarde positie, wat zou ik terug kunnen geven? Een van die Fryslan zwembroeken uiteraard. Hij voelt zich vereerd, en we proosten nog maar eens.
Het beroep hovenier is hier levensgevaarlijk. Spinnen en slangen kunnen overal verscholen zitten. Gelukkig heb ik dichte schoenen meegekregen van Jan en een blouse met lange mouwen. En dan begint mijn gevecht tegen de natuur. De wandeling van het hostel tot de tuin, waar het werk moet gebeuren neemt zo'n dertig minuten in beslag en dus verkas ik naar een ander hostel. Tot groot verdriet van m'n kamergenoot. Wat moet hij nu? Nieuwe vrienden maken natuurlijk, hij blijft het een droevige dag vinden. Het werk in de tuin is niet geschikt overdag, in de brandende zon doe ik toch een poging, maar na drie uren moet ik de strijd staken. Na vijven verder. De mevrouw waar ik voor werk brengt me naar het dichtst bijzijnde hostel, en dat is iets minder rustig dan het vorige. Een verademing eigenlijk. Het koken blijft echter een tijdrovende zaak, op een of andere manier duurt het koken van water hier een eeuwigheid. Om vlees te garen, moet je soms ook meer dan een half uur uittrekken. En dat geeft niet, maar het is wel ontzettend heet in de keuken, dus daar snap je niks van. Koken op elektrisch in plaats van gas neemt echter nog wat meer tijd. Dan gaat de telefoon: my husband thinks we did not much progress. Hmm, dit zal Kevin de Jong wel aanspreken, het gaat wat te langzaam allemaal. Well this is the fastest I can do in these circumstances, if that is not good enough maybe you should find somebody else. No no, its fine. Pff, denk ik, laat hem het zelf doen anders, maar nee, afspraak is afspraak, dus gewoon afmaken die klus.
Alsof ik thuis de boel bereidt heb vindt ik natuurlijk hier en daar een haar in het eten. Maar niet alleen in het eten, er zit ook een haar in m'n glas. Omdat alles hier in grootverpakking zit, kook ik voor drie of vier dagen. En schep maar eens goed op, dat blijkt echter een verkeerde keuze, beter is, om, wat vaker wat minder te eten. Nou dat advies zullen we proberen op te volgen. Als ik terug op het werkadres ben zit er een slang op de trap. Dat is best spannend. Ik bel mevrouw dat ik misschien iets later ben, omdat een slang me ophoudt. Ze zal eens kijken, en is bang dat ik nu niet meer verder durf te tuinieren. Ho even, in principe heb ik Yn e trije al eens geoefend om een slang te vangen, achteraf gezien was het een stofzuigerslang, maar dat mag de pret niet drukken. Alsof de slang gedachten kan lezen, kiest ie het hazepad. Dan wordt ik nog attent gemaakt op het nestje wat hier gebouwd wordt. Een Sunbird familie zoekt een geschikte plaats om te nestelen, een plek waar geen slangen bij kunnen komen. Dus wat is er meer geschikt dan een waslijn. Maar voor de zekerheid bouwen ze er vijf tegelijk, en kiezen dan op het laatste moment de beste plek. De slangen zijn trouwens het kleinste probleem, erger zijn de spinnen wordt me verteld. En pas een beetje op de dodelijke wespen met hun korven in de klimop. Die kunnen nog wel eens agressief worden.
Met een Spaanse maak ik plannen voor het bezoeken van Magnetic Island. Een dag tripje, want de hostels zijn al voor langere tijd volgeboekt, en schijnen ook nog eens schrijnende duur te zijn. Het zijn de enige hostels van australie die op het strand zijn, maar ook in dit water kun je maar beter niet zwemmen. Het is cheap tuesday, dat betekent dat ik met de Argentijnen die ook in dit hostel verblijven op pad moet. Het wordt weer een onvergetelijke avond. Allereerst omdat ik de look a like van Fokke Zeinstra tegenkom. Vervolgens: Rustig zit ik buiten de club te roken, een enthousiaste jonge vrouw zou graag een roken. Geen probleem, ze denkt dat ik een van de weinigen in de regio ben met een mening en die haar tegengas geeft. We moeten vooral wat drinken. In een andere club legt ze haar telefoon op de bar, ik mag wel een cider voor haar bestellen en ze is zo terug. Na twee biertjes niemand te bekennen. Ik laat de cider voor wat het is, neem de telefoon mee, en de Argentijnen hebben me inmiddels gevonden en willen ook huiswaarts. Dan gaat de telefoon over: you stole my phone, nou dat zit even anders denk ik. Ik sjouw terug en vertel ze hoe de vork in de steel zit. Dan belt m'n beste vriend, er is niemand om mee te praten. Weet je wat, morgen mee naar dat eiland, is dat wat? Aah best friend.
Bij de ferry aangekomen is er van Koreanen geen sprake, oei hij is afgezet bij een andere reder, aan de andere kant van het water. Paniek en zweet op de kop bij m'n vriend. Hij haast zich naar de andere reder, maar de boot is al vertrokken. Rustig blijven met een half uur de volgende. Wij starten vast op Magnetic island, zonder enig idee. Een Duitser spreekt ons aan, wat we van plan zijn? Geen idee, hij wel, nou kom op. We sjouwen langs het strand en pakken dan de bus, die zojuist vertrokken is. De bus rijdt een keer per uur, en dat zittend afwachten is zonde. Het strand en de omgeving is beeldschoon. We lopen langs een Walibi ontmoetingsplek, maar er is slechts een rock Walibi. Aan het eind van de middag terugkomen is het advies.
We halen bij deze halte op het nippertje de bus. Dan staat er ineens ook een Koreaan naast ons. Mooi zo, dan zijn we compleet. Op de eindbestemming kunnen we even zwemmen en dan op koala jacht. Nou, dat met die koala's zit net anders. Je kunt met een tour mee, voor een klein vermogen, en als je met een koala op de foto wil, betaal je een zelfde bedrag. Maar, het kan ook anders. Oke, hoe dan? Door de wilde natuur banjeren. Dat doen we. We lopen een willekeurige richting op, en komen een timmerman tegen. Hij wijst de richting, schudt z'n hoofd eens even als we om water vragen. You didnt bring that along? Dan gaan we de bush in, het is amazing. Eerst een route langs een oud fortress. Die blijkt doodlopend en dus moeten we terug. Volgende route, iemand wil al wat graag met de bus, maar gaat toch mee. Skitterend. Slangen, een wilde walabee, geen koala helaas, fantastische watervallen, spectaculaire uitzichten, en ga zo maar door. Bij de kleine rock walabees ontmoetingsplek aangekomen, een prachtig gezicht. Dan zet de schemering in, en zetten we weer af naar Townsville. De mooiste dag tot nog toe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
