gister heb ik het schoonmaakbedrijf

20-5
Gister heb ik het schoonmaakbedrijf laten weten dat het vandaag m'n laatste werkdag zal zijn. Of iemand daar al mee op de hoogte was? Nee, eigenlijk. Ik acteer verbaasd, want dit is met voorbedachte rade. Funny stuff happens over here. Donderdag is betaaldag. Dus alle informatie die beschikbaar is voor donderdag kan tegen je gebruikt worden. De eerste betaling verliep immers ook al niet vlekkeloos, en backpackers worden met enige regelmaat besodemieterd. Ik mag dan wel open, eerlijk en goed van vertrouwen zijn, maar slechts een klein beetje naïef. Na de grote ANZ (lokale bank) balance check, is er vrij baan om m'n ontslag in te dienen. De eigenaar van het bedrijf ziet me deze ochtend aan komen wandelen en draait snel z'n hoofd de andere kant op, hij wil me niet zien. Misschien valt afscheid nemen hem altijd zwaar, wie weet.

Om half drie raffelen we de laatste klus af, want ik moet de bus halen. Mn lokale vrienden denken daar anders over. Ze zouden graag zien dat ik de bus miste en voor langere tijd in Sydney bleef. Dan leg ik ze uit dat ik een belofte heb gemaakt om Melbourne en Tasmanië aan te doen. Ze kijken me eens aan, vragen zich af of ik wel helemaal goed ben, iemand die geen loze beloftes maakt is vrij zeldzaam. In room 110 heb ik met de kamergenoten afgesproken dat ik m'n tassen daar laat staan en alvast om 4.00 am uitcheck. Uitchecken moet voor elven, dan ben ik nog aan het werk en om voor een extra nacht te betalen is te gek. Dis een belletje als ik uit de trein stap, een sleutelkaart van een van m'n vrienden gebruiken om te douchen en m'n tassen te pakken. Gedurende deze reis ben ik inmiddels bijgeschoold om op allerlei manieren, overal en nergens diverse hoeveelheden geld te besparen.

Om van Sydney naar Melbourne te touren maak je een overstap in Canberra. Dit is de hoofdstad van australie, maar is volgens de kenners geen bezoekje waard. Een tussenstop van een uur is meer dan voldoende. De totale reisduur beslaat dertien uur. Met het vliegtuig zou ik al halverwege Friesland zijn, dit is een goede voorbereiding op de retourvlucht. En die vlucht komt al heel erg snel dichterbij. Ik moet zeggen dat veel dingen al in het teken staan van het retourtje, laatste keer Greyhound bus, laatste keer grote stad, laatste keer nachtbus en ga zo maar door.

Jeetjemineetje, wat is het hier Sijberisch koud. 12 graden, met haastige spoed zoek ik alle kleding bij elkaar dat me ook maar op een of andere manier op temperatuur kan krijgen en houden. Slippers uit, schoenen aan, trui aan, vest erover, jas dicht, capuchon over de oren, enz. Welcome to Melbourne, ze noemen dit de coolste stad van Australie, en terecht. Op zoek naar het hostel, dat gaat niet van harte want ik ben geradbraakt van de lange zit. Wel heb ik even kunnen slapen, maar halverwege de rit dus die overstap. Om twee uur inchecken, maar ik arriveer al om negen en ik ga eerst languit op de bank. Heerlijk. Rond een uur of twaalf ontwaak ik en ga maar eens op e strún. Victoria market op twee minuten wandelen. Eens even bekijken wat er hier allemaal te koop is. Ja, dit is geschikt om wat aandenkens in te slaan. Maar pas op, alles moet in die backpack gaan passen. Hier en daar bedwing ik de opwellingen om gewoon weg alles alles maar aan te schaffen en de tentjes sluiten om half drie. Maar goed ook.

Inchecken en gestrekt op het onderste matras van het stapelbed. Dan stormt er een Indonesiër de kamer in, hij gooit een paar tassen de kamer in, roept van goedendag en gaat er weer vandoor. Hmm, niemand kijkt hier meer ergens vreemd van op. Al sluimerend gaat de middag voorbij. Sju, daar is ie weer. We maken een praatje en hij verteld over z'n double shift vandaag, vandaar de iets stressige indruk. Vanavond al plannen? Dan ga je met mij mee, en ik laat je het beste van deze stad zien. We eten bij een Koreaanse tent, dat is vrij eenvoudig want het is hier een en al Koreaans overal waar je ook maar kijkt. Mes en vork wordt hier dan ook nauwelijks gebruikt en ik moet met stokjes leren eten. Er bestaat een grote kans dat ik ooit in een vorig leven, mocht zoiets bestaan en anders is het gewoon bij wijze van spreke en niet letterlijk bedoeld, een aziaat ben geweest. Waarschijnlijk in Australie wonend (gezien mn voor Nederlandse normen abnormale kledingstijl, alhoewel ik begrijp dat in principe in ene al diverse kenmerkende kledingvoorschriften worden overgenomen, die hier als heel normaal worden ervaren) of misschien samenlevend met een Aziatische. Het eten met stokjes, en dan heb ik het over de basis handelingen, slaagt al binnen drie minuten. Een natuurtalent.

Hij kijkt me eens aan, en vraagt naar het succes met de vrouwtjes hier. Haha, ja hij weet het antwoord al. Blauwe ogen, een beetje anders dan de rest, niet nerveus of bang om contact te maken, dat is friendzone materiaal. Bijkomstigheid van deze mix van eigenschappen is dat iedereen je persoonlijke problemen en andere levensverhalen verteld, en dan na afloop zeggen: weet je, dit heb ik nog nooit iemand verteld, bedankt voor je luisterende oor. Blijkbaar is het bij mij in vertrouwde handen, misschien kan ik hier wel een studentenbaantje van maken, ik zal dit later verder moeten uitwerken. Mensen met een iets agressieve houding of minder vriendelijke uitstraling blijven trouwens ook angstvallig uit de buurt.

Na het eten gaan we naar een pub. Er is deze avond karaoke, daar zijn we niet helemaal voor in de stemming en we gaan door naar een club. Een biertje hier en een jagerbom daar, we vermaken ons goed. De volgende dag staat in het teken van uitslapen, de markt op en in Melbourne omsjouwen. De tram die hier nog rijdt is in de binnenstad gratis, een succes. In de avond moet ik mee naar een Japans etentje. Een vriendin van de indoneschische vriend vertrekt over twee dagen. Chopsticks weer in de aanslag en aan de soju ( Koreaanse drank). Het wordt een lange nacht. Als we het hebben gehad, moeten we eigenlijk iemand thuis brengen, die zelf niet zo goed meer in staat is. Een hele tocht later arriveren we ter plekke. Op de terugreis komen we het volgende verdwaalde type tegen. In tranen en de weg kwijt, nou kom maar mee, we brengen je wel. Zo he, nu is het wel mooi geweest, de taxi en naar het hostel.

Het is misschien moeilijk te geloven, maar het volgende fenomeen heeft inmiddels plaatsgevonden. Voor vertrek van deze reis ben ik de stad in geweest met een australie deskundige ( dank daarvoor), we hebben van alles en nog wat ingeslagen, het meeste is inmiddels gebruikt, en er is ook kleding aangeschaft. Dit blijkt zo trendy te zijn, dat het inmiddels uit de wasmachine en droger wordt gejat. Ik geloof niet dat ik hier aangifte van hoef te doen, iemand heeft het blijkbaar harder nodig dan mij, maar een briefje of notitie was wel zo vriendelijk geweest. Laatste avond in Melbourne en we moeten Dumpling eten. De Indonesiër, een van de thuis gebrachte meisjes en ik. Het is fantastisch eten, heerlijk. Het schijnt wel de beste ter wereld te zijn hier, dus al het andere kan alleen maar tegenvallen. Maar dat geeft niet, dit is genieten.

Vroeg in de ochtend op naar Tasmanië, ze noemen me hier ook wel early bird. Echt niet, ook hier een ramp die vroegte. Een uurtje vliegen en dan zijn we er al. Winter komt eraan, staat hier op diverse aanplakborden. Dat voel je zo. Tussen 7 en 12 graden. Ze noemen het Klein nieuw zeeland, maar ik zou gewoon klein Nederland zeggen, roggebrood, windmolens, shitty weather, pannenkoeken en ga zo maar door. Andere benamingen zijn Tassie en under down under. De natuur waar ik doorheen wandel is niet op een foto vast te leggen en met geen pen te beschrijven. Haha in het nationale park verdwaal ik ook maar eens even, ja vindt dan de weg maar terug. Als ik bij het hostel ben, en aan de slag zal in de keuken, heb ik een kleine flashback naar it aldlan, iedereen met de jas aan in de keuken.