in de voetsporen van

26-5
In de voetsporen van abel tasman, die toen een reis maakte rond Nieuw Holland (huidige australie red. ), is het mijn beurt om tasmanie te verkennen. Gezien de beperkte tijd die mij hier nog rest, moet ik per se een wagen huren. Het eerste verhuurbedrijf dat ik tegenkom heeft een riante mercedes voor me klaar staan. Hier zit wel een prijskaartje aan, wat definitief buiten budget gaat vallen. Ik vervolg de wandeling door Launceston en passeer toevalligerwijs een Hertz. De huur van een simpele bolide valt reuze mee, 11$ per dag. Per direct reserveer ik vanaf morgen, voor een week. Omdat ik niet in het bezit ben van een creditcard, niet een op eigen naam in ieder geval, is het nodig om de auto volledig te verzekeren en een kleine borg te betalen. Dit neem ik op de koop toe, reizen met openbaar vervoer is zo goed als onmogelijk. Een eerste ritje in het wilde weg, wat kan er gebeuren zou je zeggen. De omgeving is een lust, maar halverwege valt alle digitale communicatie weg. Ik zie dat er gerooid wordt met Case en Grimme, dus zolang voelt alles nog wel vertrouwd. Als ik dan op ongeveer nog een uur rijden van st helens ben, sla ik af naar een toeristisch uitzichtpunt. Net als het laatste stuk van dit tripje is er weinig uitzicht, in verband met de dichte mist. Over een uurtje is het nacht, je meent dan dat het middernacht is, maar eigenlijk is het dan pas half zeven.

Om de goden maar niet te verzoeken keer ik om en rij terug richting hostel. Dit was zeker geen beroerde keuze. Het zicht wordt minder en minder. Misschien moet ik voortaan een klein beetje voor onderzoek doen voor ik weer iets onderneem, ja dat is een goed idee, u zult spoedig kunnen lezen dat dit niet lang is blijven hangen. Een paar vaste gasten van het hostel nemen me mee naar een lokale kroeg, live muziek en een goede sfeer. In het hostel heb ik een aantal fantastische foto's zien hangen. Kan ik daar langs rijden misschien? Dat had je gedacht, meerdaagse wandel en klimtochten zijn nodig om zulke kiekjes vast te leggen. De verleiding is aanwezig en de aandacht getrokken. De volgende ochtend begint de verkenningstocht. Het weer werkt nog niet echt mee, en ik zie een bordje met: Great eastern drive. Nou dat klinkt wel interessant op deze dag die zich voornamelijk laat beschrijven als: Bewolkt en regenachtig. Ik moet zeggen dat deze Great Eastern drive een geweldige rit is.

Ik besluit om maar direct door te rijden naar Hobart, vanwaar de terugreis naar Friesland zal beginnen. De meerdaagse hikes blijven om aandacht schreeuwen en ik bedenk om eerst maar eens een eendaagse hike te ondernemen. The ice house loop. Ik schaf een muts en handschoenen aan, met studentenkorting, want de behulpzame verkoper kan zo wel zien dat ik geen cent meer te makken heb. Vanaf the springs ergens op 700 meter hoogte begint de klim. Een aantal waarschuwing aan het begin van de route: dit is een route voor ervaren hikers, ach vaak ben je te bang en van nature zijn we niet te benauwd. Draag vooral geen denim jeans, ja he, ik ben hier nu al. Ga nooit in je eentje, enzovoort. Geen tijd meer om overal bij stil te staan, de natuur wacht niet op mij.

Na vijftien minuten klimmen heb ik de eerste wallabie al in zicht, dit voorspelt nog veel goeds. Je waant je hier in willekeurige avonturen film, wat een spectaculaire omgeving. Hier en daar probeer ik wat plaatjes te schieten, totdat de telefoon geen reactie meer geeft. Dit is toch niet te geloven, overgeleverd aan de natuur. Dan ga ik over op de onderwatercamera, dat is misschien ook wel een betere keuze met het weer hier naar de top. De muts gaat ook op, en de handschoenen op overlevingsmodus. Stervenskoud, de thermometer op de top, waar ik over een half uur arriveer, geeft 1 graad Celsius aan. Op dit moment ben ik halverwege en begin rustig aan van het rantsoen te consumeren. Ik zou kunnen zeggen dat het ene na het andere uitzicht adembenemend is, maar het is vooral erg damp en mistig. Dit benadrukt echter de schoonheid van de meer nabij gelegen omgeving. Op de top kom ik erachter dat de telefoon in storing raakt van de zendmast, of wat het ook maar mag wezen. Het zicht is niet meer dan twee meter, maar toch vindt ik de afdalende route. Nu is het een kwestie van reflecterende driehoekjes volgen. Een supertocht en voor nadere beschrijving verwijs ik naar de foto's en filmpjes die later beschikbaar worden gesteld. Dit is fan-TAS-tisch

Beste mensen ik ben er klaar voor. Kampeerspullen kunnen geleend worden in het hostel, en ik ben helemaal enthousiast. De backpack gaat over de kop, ik moet dit per direct camping proof pakken. Eens even kijken hoe dat allemaal weer een plekje moet krijgen. Plastic tassen bij de vleet, alles gesorteerd, dat is gemakkelijk invulling geven aan de benodigdheden. Zaterdagochtend, met het gevoel alsof je weer voor de F3 Foarúts eer kunt gaan verdedigen, brandt het me in. Ik heb al een nationaal park op het oog, waar je met enige regelmaat vogelbekdieren tegen het lijf kunt lopen. Die noemen ze hier trouwens Platypus, dat zal ik maar beter niet vergeten, mocht ik een tegenkomen.

Gedurende het ritje naar lake st clair, passeer ik diverse hutjes op de hei, prachtige rookpluimpjes uit de schoorsteen, en ik bedenk me dat iedereen in Nl die last heeft van z'n buren hier goed op zijn of haar plek zou zijn. Soms geen mens te bekennen gedurende 45 minuten. Ik bevindt me nu op de Rivers run drive, en ook die is van ongekende schoonheid. Eerst, zoals je zou kunnen verwachten, langs de rivieren. Dan, zomaar ineens, over de steppes van tasmania.

- Ik moet iedereen erop wijzen dat als u last van hoge bloeddruk hebt, of hoge spanning niet goed kunt verdragen, de volgende alinea's niet geschikt zijn om te lezen. Dit betreft ook informatie over onvoorbereide acties en goede ideeën over vooronderzoek. Ter inleiding: bent u bekent met die horrorfilms met zo'n slecht script, dat je denkt, hoe kan je alles op deze manier aanpakken, en dat je denkt, zo iemand bestaat niet? Vandaag ben ik de hoofdrolspeler, althans dat hoop ik wel, want die overleeft het vaak nog wel, tenzij je in een serie zit in plaats van een blockbustermovie. Want in die series is iedere aflevering een ander aan de beurt. -

Niet echt zomaar ineens over de steppes hoor, ik heb namelijk een afslag genomen voor een epische fotoshoot nabij de great lakes. Weer zo een heerlijke sporadische beslissing. Je ziet een bord met fototoestel en moet direct bedenken of je die gaat nemen, of niet. Rechtsaf en gaan voor die foto van het jaar. Na een paar minuten is alle bereik van de telefoon vertrokken. Er komen me een aantal 4x4 tegemoet rijden. Eerst denk ik dat ik me iets verbeeld, maar nee, ze vervoeren geslachte dingen, maar wat? Een iets akelig gevoel probeert zich meester van me te maken. Je moet wat over hebben voor die foto, of niet dan. De rit duurt en duurt, ik begin te twijfelen aan m'n keuze. De lakes komen in beeld, maar het punt voor de spraakmakende foto is nog niet daar. Bij het Great lakes hotel parkeer ik de auto, snel pissen en een sigaretje roken. Iedereen lijkt het nu op me gemunt te hebben, de blaffende hond in de verte, de vrouw die al vloekend met een winkelwagentje voorbij loopt en die knakker met dat vreemde hoofd bij het tankstation ( tasmanie staat bekend om het bedrijven van de liefde binnen dezelfde familie).

Snel even parkeren bij de lakes, een foto maken en door. Dan kom ik aan bij de steppes van tasmania. Het is een niemandsland, erg mooi, maar ik weet niet of de hyundai i20 hier voor uitgelegd is. Het duurt niet lang of we gaan off road, incredible views, maar het is maar een boodschappenwagentje. Het tegemoet komende verkeer ( grote suvs en dergelijke) seinen met hun lichten, misschien rijdt ik wat aan de vlotte kant op deze ongeplaveide weg? Haha, tuurlijk niet, maar dat was goede moed. Modderige paadjes, aangereden wombats, bochten met max 25 km/h en steile dalingen en stijgingen. Ik bedenk me dat ik voor drie dagen aan eten en drinken mee heb, en uitgerust ben met tent en kampeerspullen. Bij nood ben ik voorzien. Donkere wolken pakken zich samen boven het wagentje en ik hoop maar dat de regen nog even uitblijft. Op bordjes wordt aangegeven 25 km en vervolgens 20 km, de tijd tussen deze bordjes duurt langer dan in menig actiefilm. Wonder boven wonder haal ik het, ik prijs me gelukkig.

Op een halfuurtje rijden vindt ik het natuurreservaat. En ik heb best wat voor de natuur over, maar naast de kosten van het kampeerveldje moet er ook nog fors geïnvesteerd worden in de wandelroutes. Tsja, dat had ik dan weer niet helemaal verwacht. Vanaf 1 juni begint het officiële winterseizoen en is alles graties. Misschien kan ik nog een gratis campspot bereiken voor het donker wordt, bij de afslag rechts, want ik ga niet dezelfde weg terug. Richting queenstown, let op geen tankstations binnen nu en 85 kilometer, je wordt er wat zenuwachtig van maar ik denk dat driekwart tank wel voldoende is. Hoge bergtoppen met dichte mist en ijzel, ik vraag me af hoe ik mezelf weer in deze situatie heb kunnen helpen. Waarschijnlijk is dit het antwoord van moeder natuur op de roep van mij om avontuur. Je ziet geen steek voor ogen, geen strepen op de weg en zo nu en dan raak ik bijna een reflectie paaltje of vlieg haast uit de bocht. Ik ga bergafwaarts en krijg weer meer zicht, gelukkig, alhoewel, het eerste bordje wat ik tegenkom geeft aanduiding van het volgende watertje: cemetary creek. En deze route heet dan een highway, de later bijgevoegde foto's zullen bevestigen dat dit doet denken aan de highway to hell (AC/DC?) of zoals in dronrijp beter bekend als: it is de dyk nei menaam.

Uiteindelijk kom ik aan in Queenstown. Er is een motel, voordeligste kamertje, onbetaalbaar. De lokale kroeg/casino/cafetaria heeft vast iets goedkopers. Jazeker, inclusief ontbijt. Het dorpje is verder uitgestorven. Ik ga vroeg op bed, her was een intens avontuur vandaag. Als ik opsta spring in eerst onder douche en ga dan te ontbijten. Ik ga nog eens na wat er gister gebeurd is. In de ontbijtzaal kijk ik eens om me heen. Dit zou ook een ideaal decor zijn voor een goede thriller. Welke bouwvakker is er nou op zondag aan het werk, met het uitbreken van een plafond? Zo nu en dan douwt hij iets terug achter de spouw, zou er nog iemand in leven zijn daar? Of verstopt hij daar alleen de lijken? Of is het de serveerster die gister geërgerd vroeg of ik die klant was die voor het ontbijt aanwezig was. Of is het de barman die geen idee heeft wat hier in de omgeving te beleven is, en dus waarschijnlijk nog op de vlucht voor zn vorige, of die hele aardige vrouw van de receptie, niks op aan te merken, dus bij deze ook verdacht.

Richting een gratis camping vandaag. Maar eerst langs de fantastische routes Jurasic park en The lost world, de grote varens benadrukken het gevoel van deze routes nog maar eens, alsook de bemoste bomen. Diverse wandelroutes doe ik aan. Onderweg ontstaat er op drie meter van me verwijdert nog een hele mooie regenboog. Ik vraag me nog maar eens af: Wie is de moordenaar