om nog even terug te komen op

22-4
Om nog even terug te komen op de olijfolie, de eerste keer dat je iemand met een grote bus in de hand, over z'n eten ziet sprayen vraag je je wel af waarom die in godsnaam haarspray over z'n eten blaast. Op de laatste avond in het huidige hostel arriveren nog wat extra dronken ozzys. Waar ik eerst nog twijfelde om te vertrekken in verband met werk en de fantastische vrienden die ik hier heb ontmoet en leren kennen, staat m'n besluit nu definitief vast. De sfeer wordt hier grimmiger met het uur, en daar voel ik me niet super bij. Helaas dat dit zo moet eindigen na een geweldige tijd hier. Nu bedenk ik me dat ik iedereen die enthousiast is geworden om dit geweldige land te ervaren moet waarschuwen om, als je van plan bent hier hier naar toe te gaan, vooral veel zout te eten. Sommige voetballers, coaches en andere sporters zullen er mee op de hoogte zijn, maar je zweet je rot en dan moeten de elektrolyten weldra worden aangevuld. Een schijfje citroen in je water schijnt ook wonderen te doen.

De manager van het hostel ( een gedreven Chinees, die hier een handeltje op wil zetten met z'n backpackers uitzendbureau) ziet zijn gasten als z'n eigen kinderen. Tien uur de lichten uit en om elf alle muziek aan de kant. Jongens, morgen moeten jullie weer presteren. Het is een aandoenlijk schouwspel, want de jong volwassenen zitten hier op alles te wachten, behalve autoriteit. De man bedoelt het goed, en het enige wat hij ontvangt is meer tegengas en frictie. Hij heeft het er maar moeilijk mee, hopelijk zal de tijd hem leren om er met een meer gepaste manier mee om te gaan.

Omdat ik nog niet zeker was van mn vertrek, heb ik niet iedereen op de hoogte gebracht van de eventuele mogelijkheid dat ik verder zou reizen vandaag. Achteraf is dat jammer, en de vrienden die er wel zijn, snappen er niks van, en willen me hier koste wat kost houden. Een aantal mensen zal weten dat het met mij echter anders werkt en ik moet verder. De Greyhound bus, die m'n vervoer van noord naar zuid behartigd rijdt de komende dagen niet, waarom is een groot raadsel. Dat geeft niet, dan ga ik met openbaar vervoer.

Dit is het echte reizen, daar kom ik nu pas achter. Geweldig! Geen idee of ik in de goede bus zit en waar ik uit moet stappen, dit is avontuur. En natuurlijk komt alles weer goed. Voor een treinkaartje moet je weer betalen, maar dat kan alleen met een pasje. Gelukkig voor mij is het werk in de kwekerij toevallig vandaag betaald, en kan ik met behulp van Australiërs m'n ticket krijgen. Hun dochter runt een café in Tasmanië, daar moet ik zeker een kijkje nemen. Overstappen op een station hier, en daar nog maar een keer, wat voorbijgangers vragen naar het perron, maar die weten vaak ook van niets. In en uitstappen, dan weer een stuk met de bus en vervolgens de tram. Als je voor de trein hebt betaald is het overige vervoer inbegrepen. Aan het einde van de tramlijn is een ziekenhuis, even m'n arm laten checken. Geen breuk, dat was wel bekend, een drukverband erom en met een week rust moet het wel over zijn.

Met diverse mensen heb ik weer even gebeld en geskypet, dat is prachtig werk. Meestal kom ik erachter dat ik qua belevenissen in Nederland niet veel mis. Ook heb ik nog even contact gehad met de clini clowns die in Namibië diverse wonden proberen te helen. In het nieuwe hostel moet je weer nieuwe contacten leggen en dat is altijd weer een verrassing hoe dat uitpakt. Het is eigenlijk hetzelfde als het verkennen van deze nieuwe stad. Je hebt geen idee waar je bent, je verdwaalt ook minimaal een paar keer, maar uiteindelijk kom je toch weer goed terecht.

Dan arriveert er een Indiase kamergenoot, we moeten de stad in, en hij vindt het prachtig. De volgende dag is het tijd om wat kaartjes te schrijven en op te sturen. Dat sturen wordt nog niks, want er zijn public holidays en dan is alles gesloten. Het weer is niet best, vreselijk, na zes weken zonneschijn vindt ik een dagje regen al een ramp, een beetje verwend geraakt denk ik. In dit hostel kan ik m'n draai niet helemaal vinden. En dus ga ik het nachtleven hier maar eens verkennen. Een kroegentocht met Braziliaanse feesten en Ierse pubs. Om een of andere reden kan het me niet bekoren, alsook mijn pogingen om wat vrouwelijk schoon te versieren, hopeloos stranden is het wel weer mooi geweest in surfers paradise. Op de terugweg moet ik nog even lachen om de barvrouw. Na een aantal biertjes moet ik beslist twee glazen water drinken, en bij iedere entree wordt je gevraagd hoeveel je al hebt gedronken. In de nachtclubs met namen als sin city enzo wordt ik bestolen van een briefje van vijftig, door de barvrouw. Ik maak me er niet al te druk om, het is maar geld en heb geen zin om er gedoe van te maken. Maar in de volgende bar, waar een andere barvrouw hetzelfde geintje probeert uit te halen is het mooi geweest. Zoveel excuses dit en dat, ik heb er maling aan, en laat dat duidelijk weten. Dit is niet goed. De mensen, de sfeer, ik moet maken dat ik wegkom uit dit vreselijke oord. Dan gaat de lader van de telefoon nog kapot en heb in m'n volgende boek ook uitgelezen. Een dag voor dat ik uit moet checken heb ik het hier wel gehad. Op naar byron bay, daar schijnt de sfeer goed te zijn. Vandaag heb ik m'n slechtste dag tot nu toe. Maar ik krijg diverse goede berichten van de buurt en schatzenburg en dat doet me goed. Het is alweer Koningsnacht en dag, wat ook betekent dat het al bijna mei is! De tijd vliegt.

Op de laadruimte van een pick up vervoert iemand diverse honden als Igor en Ziggy( red. Noorse Elandhond en shiba inu), dat kan geen toeval zijn. Ooh jee, de taaatoe die ik eerder heb laten zetten wordt er niet mooier op na een week.