hoe is het mogelijk
Blijf op de hoogte en volg Sijbe
11 Maart 2016 | Verenigde Staten, Monkey Island
Hoe is het mogelijk, zou ik me kunnen afvragen. Maar eigenlijk zou ik beter moeten weten. Nu ik op mijn manier de hitte iets beter begin te verdragen, lijkt het me de hoogste tijd om de zon hier en daar iets meer van mijn bleke huidje te laten zien. Eigengereid als ik ben smeer ik mezelf eens goed in de zonnespray en ik ben best tevreden over het resultaat, tenminste vooralsnog. Een wandeling langs de esplanade is m'n eerst missie, misschien kom ik onderweg nog tot verrassende inzichten en goede ideeën. Als ik langs een schoolplein loop, hoor ik van onder een afdak getrommel. Helaas, het komt uit een paar speakers en is dus geen live optreden. Wel hoor ik er een bepaald deuntje in terug, wat je waarschijnlijk maar tijdens één kaatspartijtje of na afloop van een andere kaatspartij hebt kunnen horen. Gelijk moet ik denken aan clowns en mensen in een berevelletje. Haha. Dit is waarschijnlijk alleen bekend bij insiders, maar er moet nog wel ergens iets van zijn vastgelegd op de gevoelige plaat. Prachtige uitzichten langs de oceaan zijn hier, iedere poging om er een beschrijving van te doen zou een afbreuk zijn aan de werkelijkheid. Langs de kuststrook staat een bordje dat aangeeft dat de krokodillen geen waarschuwing geven als ze het op je gemunt hebben en dat ze meesters zijn in zich voor te doen als boomstronk of dat ze uit het niets uit het water komen stormen. Gepaste afstand is geboden. Al snel kom ik tot de conclusie dat ik extra op moet passen, want het grootste aantal mensen waar ik mij hier tussen bevind rent zich rot. Stuk voor stuk afgetraind en het zweet gutst ze aan alle kanten langs het lichaam. Trouwens, als ze niet aan het rondrennen zijn, dan zitten ze wel op een van die fitness toestellen die om de vijftig meter zijn geplaatst. Geen wonder denk ik, dat gezweet, het is hier tropisch dus hou je alsjeblieft kalm. M'n vermoeden is dat krokodillen het meer op vet hebben dan eiwitten en voor ik een zonnesteek oploop, besluit ik rechtsomkeert te gaan. Na een tijdje, als ik weer bij het hostel ben, heb ik een iets branderig gevoel op m'n rug. Hoe je het ook went of keert, dat kleine stukje op je rug, waar je van z'n levensdagen zelf niet bij kunt, is vanzelfsprekend verbrand.
In de gezamenlijke keuken van het Turtle blok geeft een ex fruit plukkende Duitser gratis en voor niks wat tips. In de omgeving van Townsend is er veel werk. Het beste wat je kunt doen is daar voor langere tijd op een boerderij werken, je krijgt handigheid in het werk, en kunt op die manier snel relatief veel geld verdienen. Dat is beter dan hier en daar een paar losse dagen de handen uit de mouwen te steken. In de keuken is het niet meer te uit te houden wat de temperatuur betreft en we sjouwen het terras op. Zo dan,
sodemieters en sodeknetter wat een wiet lucht. Wen er maar aan, want dat is hier de gewoonste zaak van de wereld.
Een Italiaan die gewerkt heeft als bananenplukker weet te vertellen dat het werken op de plantages het echte Australië gevoel is. Niet al dat commerciële gedoe hier, en dat je overal dik voor moet betalen. Eigenlijk is dit allemaal maar niks. We kunnen van mening verschillen tot nog toe, maar hij drukt me op het hart om sowieso ergens op een boerderij de echte backpackers ervaring op te doen. Het is hard werken, maar geeft ook veel voldoening.
Het zweet loopt je langzamerhand uit je oren, en dan ineens hebben we een lekkere stortbui. Zalig die verkoeling. Als het na een kwartiertje weer opklaart komt Celeen om de hoek. Ze is van plan om te eten op het strand, of ik ook mee ga. Anders moet ze in haar eentje, nou dat verkrijg ik niet over m'n hart natuurlijk. Er is ook nog eens een gitarist alternatieve deuntjes op de pier aan het spelen. Gezellig en reuze leuk. Celeen is van huis uit schilder, en heeft zo'n beetje heel Bern gewit, op enkele gele en blauwe huizen na. Het is altijd haar droom geweest om naar Australië en die laat ze dan nu uitkomen. Liever was ze langer gegaan, voor een jaar of twee. Maar haar vriend zag dat niet helemaal zitten. Wel is er een grote kans dat ze vaker naar Australië af zal reizen.
Een kabaal van jewelste op de terugweg. Het komt uit een boom, wat kan dat nou weer wezen. Eerst zie je het niet, omdat het er zo veel zijn. Allemaal vleermuisachtigen. Dan vliegen ze, als op commando allemaal een ander kant op. Wat een gezicht. De hele lucht is vol met die vliegende muizen. Dan passeren we nog een komische boom. Er groeien aardappels aan. Je moet je hier nergens over verbazen.
Nu het wat later op de avond is, doe ik het centrum nog even aan voor het aangename. De internationaal zeer bekende discotheek laat ik voor wat het is en kom langs een andere tent. Daar is live een cricket wedstrijd te volgen van Nederland tegen Bangladesh. Die moeten gesteund worden zie ik wel. Want ze staan er niet zo best voor. Het heeft weinig uitgehaald en ze gaan roemloos ten onder. In een hoekje sta ik het verlies te verwerken. Dan staat er iemand wild om zich heen te zwaaien. Eens om me heen kijken. Nee, er staat niks in de fik. Ja hallo, hier komen zitten. Het zijn lokalen en ze zijn wat je zou kunnen zeggen prettig gestoord. Je moet vooral blauw haar hebben en veel taattoos (maar dat heeft eigenlijk iedereen hier) of piercings. Het zijn pracht figuren en ik vermaak me prima, hoewel ze vaak net een versnelling te snel met elkaar praten. En dan ook nog met veel afkortingen en halve woorden. Het mag de pret niet drukken, top avond. Volgens hen ben ik wel op het juiste moment hier, je zit met de zwakke dollar, wat dan weer betekend dat je meer dollars voor je euro's krijgt. Prima toch.
De volgende dag heb ik een heldere ingeving, als ik nou eerst eens zorg dat ik in ieder geval in Sydney kan komen, aan het einde van dit avontuur. Nou dat ziet die Duitse spetter van het touring bureau wel zitten. Ze wil maar wat graag de boel direct regelen. Ze maakt handig gebruik van haar charmes en de training die ze duidelijk heeft gehad. Ik kan het niet laten om haar even te laten zweten. Maar dan geef ik me gewonnen. Direct ook de grootste bezienswaardigheden erbij, en hier en daar nog wat gratis kleine uitstapjes erbij. Goh, wat ze wel niet allemaal aan extraatjes erbij doet. Achteraf zullen we weten of dit de juiste keuze is geweest, in ieder geval zijn alle tickets met open datum.
Rond het hostel heeft iemand een blik Fransen geopend. Nou is Frans nooit het sterkste vak van me geweest, maar we kunnen gerust stellen dat ik hier niets van volg. De meesten kunnen verbazend goed Engels spreken, of ze verrekken dat gewoon als ze in Frankrijk zijn. De Duitse kamergenoot doet me aan de hand dat je ook als vrijwilliger op de snorkel en duiktochten mee kunt. Daar moet ik meer van weten. En inderdaad. Zondagochtend zeven uur paraat, de chef assisteren, wc schoonmaken en dat soort van dingen. Snorkelen, eten en drinken en de reis voor niks. Mooi meegenomen, ho even, wel je eigen Deep Sea Divers shirt aanschaffen. Anders hoor je er niet bij.
Dat gaan we doen. Maar dan moet ik ook snel een geheugen kaartje halen voor in de digitale onderwater camera. Op een rustig kruispunt dringt het dan tot me door. Iedereen staat op elkaar te wachten, tot het ineens groen licht is. Maar niet voor een rijbaan, maar voor alles. Dat gaat bij ieder rustig kruispunt maar valt me nu pas op. 3,2,1 go. Levensgevaarlijk, maar geeft ook wel weer wat gezonde spanning. Het begint te regenen, maar daar wordt je hier niet nat van. Ook zo iets vreemds. Het camera kaartje is bemachtigd. En dus zal ik zondag het koraal in kaart brengen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley