het is maandag
Blijf op de hoogte en volg Sijbe
08 Maart 2016 | Verenigde Staten, Monkey Island
Het is maandag en de noordwest Europeaan in mij wordt helemaal enthousiast. Spijkers met koppen slaan vandaag, nou ja, dit klinkt wel heel serieus. Ten eerste heb ik een vreselijke nacht achter de rug. Vier uurtjes slaap, hooguit. Is het de spanning voor het verlaten van het inmiddels tot thuisbasis gebombardeerde hotel? Lijkt me niet logisch, maar goed, we zijn op de andere kant van de wereld, dus sluit ik niets uit. Dan ben ik er achter gekomen dat er een heuse Australische bank account geopend moet worden, anders kun je niet ter werk gesteld worden. Dat gaan we regelen.
Voor tien uur moet ik uitgecheckt zijn, dat zou normaal gesproken wel eens een probleempje met mij kunnen worden, maar deze ochtend dus niet. Ik bedank de mensen van de receptie hartelijk en ga bepakt en bezakt de wijde wereld weer in. Het is bloedje heet en met pak m beet twintig kilo aan extra gewicht, staat het zweet me overal. Eerst op zoek naar het uitzendbureau hiero, nou dat valt niet mee, het staat geregistreerd op diverse adressen. Wat ik wel voorbij loop is een flightcentre. Eens horen wat het gaat kosten naar de oostkust. Want inmiddels weet ik dat de bus en trein rete duur zijn vergeleken met vliegen en het duurt ook nog eens een eeuwigheid. Van Darwin naar Ayers Rock in ieder geval en dan nog door naar Cairns. Nou ontbreekt het me op zich niet aan tijd, maar er is onderweg ook nog weinig tot niets te beleven. Hoogtepunten schijnen te zijn: uitgestorven oude mijndorpjes, verlaten na de laatste goudkoorts. Ayers Rock is die heilige berg van de aboriginals, daar wilde ik koste wat kost een kijkje nemen. Het is me geadviseerd om dat in eerste instantie te laten, veel gereis, veel geld over de balk, niet van plan innerlijke ikken te ontdekken of anders spirituele hocus pocus, beter kun je een moment afwachten dat je met andere backpackers die kant op gaat of het helemaal te laten gaan. De prijs om naar de oostkust te reizen valt me niet tegen en vliegen vanmiddag meteen, in m'n beleving was ik Darwin al ontgroeid, vertrouwde zo'n uitzendbureau met diverse adressen niet en de verkenning van de wijdere omgeving zou vanmiddag ook weer niks worden met de lokale tropische buitjes. Of zoals piet zou zeggen: zo nu en dan regen met een buiig karakter en opklaringen tussen door.
Dan verbaas ik me over deze impulsieve actie, van mezelf. Het zal wel een samenloop van omstandigheden zijn en dat geeft niet, tot nog toe is alles prima verlopen. En avontuur staat voorop. Vervolgens gaan we op zoek naar de AZN bank, op advies van de mevrouw van het flightcentre. Als nummertje C7 aan de beurt is kan ik plaats nemen aan balie 7, een Aziaat met naambordje waarop vermeld staat John, behartigd mijn zaken. Prima gozer, en dit gaat allemaal voorspoedig. Kun je binnen 3 tot 5 werkdagen al je officiële documentatie die bij de rekening horen afhalen en ook je pasjes. Oké, mooi, doe maar kantoor Cairns dan, kan ik daar eerst oriënteren en alvast op zoek gaan naar iets geschikts.
Dan neem ik afscheid van Darwin, snel nog een kijkje nemen op het strand en dan naar het vliegveld. De taxi-chauffeur verteld over de enorme pijplijn die aangelegd wordt van de oost Timorese zee tot aan Japan. De Japanners willen af van hun kerncentrales en gaan over op gas. Enorme werkgelegenheid heeft dit met zich meegenomen, de klus zit er bijna op want de laatste fase is in zicht. Jammer, het leek me wel een leuk project. Twee uurtjes later vliegen we boven Cairns. Vanuit het raam zie ik diverse gewassen en grote boerderijen, m'n agrarisch hart gaat als een wild tekeer, dat zou wel tof zijn om daar een week om te spanen. We zullen zien.
Vliegveld Cairns, dit is midden in de tropen, in een prachtige omgeving. Tas van de band en naar de taxi, er is natuurlijk nog geen overnachting georganiseerd en dat is misschien wel makkelijk deze nacht. Bij de taxi stelt Celeen voor om de kosten te delen en met z'n tweeën naar Cairns te gaan. He dat is gek, haar naam kan ik wel onthouden. Ze komt net aanlopen en vraagt waar ik naar toe moet. Tsja ik kijk eerst wel even bij dat hostel van jou, en anders zoek ik van daar wel verder. Laten we gaan. Aangekomen bij het hostel blijkt er geen boeking voor Celeen, ze probeert wanhopig contact op te nemen met haar reisagent en is een klein beetje overstuur, maar het is ongeveer half zes in Zwitserland, dus dat laat op zich wachten. Intussen kan ik vast m'n tassen kwijt op kamer Turtle 1. Een Duitse kamergenoot verwelkomt me, hij is hier vijf maanden aan het werk geweest en wil straks aan de slag als duik instructeur. Vet. Of ik ook van plan ben te werken? Ja zeker, duidelijk, dan moet je eerst een belastingnummer aanvragen. Dit kan digitaal en is een fluitje van een cent, maar kan wel 28 dagen duren voor het bezorgd wordt. Dat meen je toch niet, ho even, no worries.
Dan besterf ik het ineens van de honger, snel naar het centrum, het is ook al half negen. Bij een hostel met van alles en nog wat (bar, terras, podium enz) neem ik de backpackersdeal, een groot glas bier met een bord pasta. Als de bodem van zowel bord als glas in zicht zijn, kan ik m'n oogleden nog amper open houden. Op naar het hostel, hja, waar was dat ook weer. Even de kaartfunctie van de mobiel erbij, ooh ja, zo zat t. In de gezamenlijke keuken vraagt een Duitse of ik ook nog wat soep wil, ik wil de botterik ook niet uithangen, dus tuurlijk. We begeven ons naar beneden en zitten bij Lorenzo, Martha en meer mensen met een naam. De soep, wat eigenlijk gekookte wortel en bieslook is, kan me niet helemaal bekoren. If you dont like it, you should be honest about it. Ze hebben gelijk, geef mijn portie maar aan fikkie. Het moet weer even over drugs gaan, en ik ben gek dat ik niet alle dagen in Nederland onder invloed van hallucinerende middelen functioneer. Wat gebruik je dan wel? Alcohol en tabak? Advies hebben? Shag roken en wijn drinken. De rest is nog minder te betalen, en de wijn kan er net mee door. Dan hebben ze in de gaten dat ik er als een zombie bij zit. Jetlag? No more then a few hours sleep a night? It can go on for about a week, drink lots of water. After two weeks you ll probably miss home, but you ll get over it. You just have to open your heart. Maar hoe dat dan moet? Huh, begin ik dan toch te hallucineren? Nee hoor, het is een vliegende kakkerlak. En al die geluidjes dan, wat is dat? Man doe rustig, dat zijn gewoon wat gekko's.
Naast de tropische weersomstandigheden is dit gebied bekend om z'n swamps, met allerhande gevaarlijke dieren. En met gevaarlijke bedoelen ze hier dan dat ze stuk voor stuk happen naar de baas. Slangen, krokodillen en musquitos. Dit is uiteraard nog maar een klein arsenaal van wat moeder natuur ons hier biedt. Binnenkort de moerassen verkennen dus, neem ik me voor. Dat levert vast spannend beeldmateriaal op.
Martin en Jesse zijn ook gearriveerd op kamer Turtle 1. Wat gebeurt hier allemaal denk ik, het begint op een invasie aan oosterburen te lijken in deze hut. Of ik ook even op die andere hoogslaper plaats kan nemen? Neem de hele boel meteen maar weer over. Geintje, ze zijn wel aardig. Dan maak ik een afspraak met mezelf, om het binnenkort even over m'n vooropgestelde doeletje te hebben. Zoals jullie kunnen lezen heb ik het hartstikke druk, dus dat moet ik inplannen. Het idee was, om zo'n beetje quitte te spelen zolang ik hier ben. Dat is een heel nobel streven, maar kan dat allemaal zomaar. Wat moet je dan laten, en zou je dat willen. Misschien moet je dan over twee jaar weer, zie je dat als probleem. Nou ja, genoeg materiaal om vooreerst door te schuiven naar het weekeinde. Gelukkig is de WiFi hier redelijk en kan al het beeld en geluidsmateriaal in de cloud geplaatst worden. Dan maak ik nog een ommetje door Cairns en krijg best last van m'n voeten. De slippers en ik hebben nog wat wenningsverschijnselen, maar daar komen we wel uit.
Als ik weer bij het hostel aan ben beland is het tijd om wat te eten. Ik wordt vergezeld door Beth en Lorenzo. Ze vervelen zich kapot en hebben eerst maar wat flessen wijn burgemeester gemaakt. Zij hebben ook wel zin in wat eten en we gaan naar de welbekende kip gigant. Gekleed als verkeersregelaar fluorescerend en met drie paar onderbroeken over elkaar krijg ik het idee dat deze mensen mij wel liggen. Ze hebben een deal met elkaar gemaakt en mogen ieder om beurt een grap voor de ander bedenken. Dat idee kreeg ik al zo'n beetje. Of ik ook wel in ben voor n geintje? Ja goed, dit kan ik wel aan jullie overlaten om in te vullen. Eerste stoplicht, vogeltjesdans naar de overkant. Tweede stoplicht, walk like an egyptian. In de KFC, doe de YMCA. Je zult het niet geloven, maar ik krijg nog wat complimenten over m'n kleding, maar hoe serieus we dat moeten nemen? De meid achter de balie vraagt nog even naar m'n zwembroek, you ve just made my day. We wisselen nrs uit en zien vanavond verder. Wat we vanavond gaan doen? We just have to improvise.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley